نام سال های حیوانی 2

سال های قمری در دوره مغول و نیز صفویان که خود ترک بودند با نام حیواناتی که به سال های همزمان چینی-اویغوری گفته می شد نامگذاری می شد و از آنجا که کمابیش هر سی و سه سال چینی-اویغوری برابر سی و چهار سال قمری است یک سال قمری بی نام می ماند پس در هر دوره سی و سه یا سی و چهار ساله  چینی-اویغوری یک سال قمری در نام گذاری حذف می شد . نام سالهای دوازده گانه حیوانی در ایران با اختلاف هایی با تقویم چینی-اویغوری به ترتیب عبارتند از: 1- موش  2- گاو  3- پلنگ4  - خرگوش  5- نهنگ   6- مار    7- اسب   8- گوسفند  9 - میمون10- مرغ  11- سگ 12  - خوک. زردپوستان و نیز ایرانیانی که این گاه شماری را به کار بردند ؛ویژگی هر یک از سالهایی را که با این حیوانات همنام می شد همانند خوی و سرشت این حیوانات می دانستند ریشه این داستان  به افسانه‌ ای  باز می گردد که طی آن بودا در آغاز سال نو همه حیوانات را دعوت کرد و از همه حیوانات تنها دوازده حیوان نام برده و به روایت زرد پوستان موش،گاو،ببر،گربه؛اژدها یا نهنگ،مار،اسب،بز،میمون،خروس،سگ و خوک دعوت بودا را پذیرفتند و بودا خواست که سرنوشت جهان به دست این دوازده حیوان که یکی پس از دیگر در هر سال پدیدار می شوند باشد. چنین است که در تقویم های سالیانه نجومی ایرانی سالهای شمسی به نام یکی از حیوانات دوازده گانه نامیده می شود. 1- موش  2- گاو  3- پلنگ4  - خرگوش  5- نهنگ   6- مار    7- اسب   8- گوسفند  9 - میمون10- مرغ  11- سگ 12  - خوک. این همان نامهائی است که ابونصر فراهی در کتاب نصاب الصبیان آنها را در این رباعی به نظم در آورده است . موش   و   بقر    و   پلنگ   و  خرگوش              زین چار چو  بگذری ، نهنگ  آید  و مار   و آنگاه به اسب وگوسفند است شمار              حمدونه و مرغ و سگ و خوک آخر کار       حمدونه میمون است. و