ریشه الفبا

الفیای فارسی همان الفبای عربی است  و ریشه الفیای عربی و  لاتین یکی است .(!) الفبای فارسی پس از اسلام ازبین رفت و به جای آن الفبای عربی آمد . این الفبا هم ریشه در فنیقیه(لبنان امروزی) دارد. عرب نیز الفبا را از نَبَطی ها گرفت .  الفبای اولیه در حقیقت تصویری بود . مثلاٌ شکل عصا  در ( ل ) و (L )  تشابه این دو حرف تصادفی تیست . یونانیان از طریق بازرگانی به نام قَــدموس با این الفبا آشنا شدند و الفبا را با تغییراتی پذیرفتند و به سایر نقاط اروپا بردند. الفبای عربی در آغاز بسیار سخت بود زیرا یک دندانه می گذاشتند و به چند صورت خوانده می شد : بـ تـ نـ یـ ثـ    یا اینکه حرف (ح) به صورت ج  ح  خ  خوانده می شد. ابو الاسود دؤَلــی به فرمان حضرت علی (ع) نقطه گذاری را انجام داد و در قرن دوم خلیل بن احمد فراهیدی علامت های (   ــا   ــی   ــو  ) و ( فتحه و کسره و ضمه ) و تشدید و سکون  را اختراع کرد . پیش از او ( ملک) به صورت ( مالک / ملاک / مَلَک / مِلک / مُلک ) خوانده می شد . بنا به ارشاد او کلمه ای مانند  إبرهیم به صورت إبراهیم نوشته شد .  در این میان کلماتی مانند الهه ، لکن، هذا و... جا ماندند و اصلاح نشدند و ماهنوز آن ها را با رسم الخط قدیم می نویسیم . علامت تشدید در اصل  (سـ ) بوده که حرف اول ( شدّت ) است و علامت سکون نیز ( حـ ) بوده که حرف اول ( خفیف ) است یعنی که کلمه را سبک و نرم ادا کنیم .  بعدها عامت ( حــ ) به صورت  دایرۀ کوچکی در آمد.